Integracja sensoryczna (SI) to zdolność do sprawnego gromadzenia,
organizowania, przetwarzania i wykorzystywania informacji pochodzących
ze świata zewnętrznego. Informacje takie jak obraz, dźwięk, dotyk, smak, zapach czy ruch docierają do nas poprzez zmysły. Zakłócenia tego odbioru powodują niewłaściwą ich interpretację, co za sobą pociąga nieprawidłowe funkcjonowanie w życiu codziennym i utrudnia harmonijny rozwój.
Układ nerwowy, kształtowany już w trakcie rozwoju płodowego, dla sprawnego przetwarzania bodźców zewnętrznych, musi rozwinąć się u dziecka w sposób harmonijny i nie zaburzony. Niestety, nie zawsze integracja sensoryczna kształtuje się w sposób prawidłowy. W efekcie dochodzić może do rozmaitych trudności, które objawiają się na poziomie zaburzeń zachowania, kontaktów społecznych czy zdolności uczenia się.
Integracja sensoryczna kształtuje się w czterech głównych etapach:
1. Pierwszy rozpoczyna się jeszcze w okresie płodowym. Wtedy dochodzi do organizacji procesów czucia. 2. Drugi etap to niemowlęctwo i przetwarzanie bodźców informujących o równowadze, napięciu mięśniowym i koordynatach własnego ciała. 3. W okresie przedszkolnym, dziecko integruje bodźce wzrokowe, słuchowe, smakowe i czuciowe. Integracja sensoryczna na tym poziomie musi obejmować zarówno percepcję pojedynczych bodźców, jak i coraz bardziej złożonych układów, które pozwalają dziecku czerpać prawidłową wiedzę o otaczającym go świecie. 4. W okresie szkolnym, doskonaleniu ulegają wszystkie układy sensoryczne i dziecko jest w stanie gromadzić i przetwarzać coraz większą ilość informacji.
Na każdym z tych etapów może dojść do zaburzeń integracji sensorycznej, a brak rozpoznania problemu i jego terapii może doprowadzić do osłabienia umiejętności komunikowania się dziecka z otaczającym go światem.